ارزیابی کمی و کیفی روش تدریس بصورت سخنرانی از دیدگاه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایلام

مقدمه: روش تدریس سخنرانی به عنوان روش غالب در تمام سطوح نظام آموزشی کشور ایران، یکی از کهن ترین روش های آموزش فراگیران بوده که قدمت آن به سده پنجم قبل از میلاد می رسد. این روش در فرایند تدریس و یادگیری هنوز یکی از عمده ترین روش های آموزشی مورد استفاده بویژه در نظام آموزش عالی کشورمان به حساب می آید. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی کمی و کیفی این روش تدریس از دیدگاه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایلام طراحی و اجرا شده است.روش کار: این مطالعه به روش توصیفی تحلیلی در سال 1390 بر روی 840 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایلام با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته مشتمل بر سه حیطه تعامل، مدیریت موضوع و فضای کلاس، و وظایف سازمانی انجام شد. روائی پرسشنامه با دو روش اعتبار محتوا و نیز اعتبار سازه ای و پایائی آن با کمک آلفای کرونباخ مورد تأئید قرار گرفت. به علاوه در این پرسشنامه از شاخص مقبولیت نیز برای ارزیابی کلی پرسشنامه استفاده شد. در نهایت داده ها با کمک نرم افزار آماری spss و آزمون های آماری من ویتنی و کروسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته­ها: در مجموع 36 درصد دانشجویان مورد مطالعه روش تدریس سخنرانی را مطلوب ارزیابی نمودند. از میان متغیرهای حیطه تعامل فرصت طرح سؤال توسط استاد، و انجام کار تیمی توسط فراگیران به ترتیب 3/51% و 6/28% بیشترین و کمترین مطلوبیت را در بین سایر متغیرها داشتند. زمان صرف شده برای هر جلسه و پوشش سرفصل درس از مجموع متغیرهای حیطه وظایف سازمانی به ترتیب با 2/57% و 4/32% دارای بیشترین و کمترین مطلوبیت نسبت به سایر متغیرهای مورد بررسی بودند. همچنین در مقایسه میانگین نمره حیطه مدیریت موضوع و فضای کلاس بین دختران و پسران اختلاف معنی داری مشاهده گردید (05/0p<).بحث و نتیجه­گیری: نتایج نشان داد روش سخنرانی با وجود استفاده از وسایل مدرن کمک آموزشی نمی تواند رضایتمندی قابل قبولی را از نظر فراگیران در بخش های قابل توجهی از اهداف آموزشی فراهم نماید. لذا ضروری به نظر می رسد سیاستگزاران نظام آموزشی با رویکرد جدید درصدد جایگزینی این روش با روش های مناسب دیگر در بسیاری از دروس باشند و یا با برنامه ریزی دقیق در خصوص بهینه سازی و تقویت نقاط قوت و اصلاح نقاط ضعف آن بکوشند